De vrijheid van het vergelijk

Als persoon A een geschil heeft met persoon B, dan kan persoon A persoon B voor de rechter dagen, of B dat nu wil of niet. Hoe anders is dat met mediation!

Als C een conflict heeft met D dan kan C de ander niet dwingen tot mediation. Het is dus zo gesteld dat wij elkaar wel kunnen dwingen tot een proces maar niet tot een gesprek. Dat vind ik raar! Heel raar! Want een gang naar de rechter betekent escalatie ofwel verheviging van het conflict. Deze escalatie kan iedereen zomaar in gang zetten, ook als de andere partij die escalatie niet wil!

Kalmering van het conflict

De andere kant uit, die van de de-escalatie ofwel kalmering van het conflict, kan iedereen naast zich neerleggen. Wij hebben het dus met elkaar zo georganiseerd dat strijd het gangbare model is (waaraan trouwens ook goed wordt verdiend door vooral advocaten). Er bestaat een dwang tot strijd, tot een gerechtelijke procedure, maar zelfs geen vingertje richting mediation.

Ik pleit voor wat ik noem de vrijheid van het vergelijk: de vrijheid voor alle partijen om te kiezen voor een bemiddelingspoging. Mislukt die: dan op naar de rechter! Lukt die echter wel, dan besparen partijen zichzelf daarmee niet alleen veel geld (één mediator is immers veel goedkoper dan twee advocaten) en de belastingbetalers de kosten van een gerechtelijke procedure, maar is misschien wel de grootste winst gelegen in het voortbestaan van een werkbare relatie met de andere partij.